به گزارش پايگاه خبري مهرگان پرس، بی هیچ مقدمه ای، نمی دانم  سوال افکار عمومی، ورزشی نویسان و کارشناسان فوتبال را از چه کسی بپرسم که پشت این آقایان فدراسیونی به کی و کجا گرم است که هر  کاری کرده و می کنند شاهد مجازات و پاسخگویی آن ها نیستیم.سال هاست که محکوم شدن باشگاه ها و فدراسیون فوتبال ایران که بهتر است آنرا پولبال بنامیم در محافل بین المللی، تیتر اول خبرهای دنیاست و تقریبا به یک جوک تبدیل شده است.
فدراسیون فوتبالی که برای دادن ابتدایی ترین حق و حقوق داوران و مربیان وطنی، خون شان را توی شیشه می کند، چگونه می تواند نسبت به پاسخگویی به ده ها سوال و شبهه ی قانونی، شرعی بی تفاوت باشد.
چرا قوه قضائیه به این همه فساد و سهل انگاری و آبروریزی داخلی و بین المللی این فدراسیون که با روح و روان مردم بازی می کند، ورود نمی کند که ببیند در قرن بیست و یکم و با وجود اینهمه معادلات و معاملات بزرگ و دقیق در عرصه ی بین الملل این همه خطا و بدهکاری و غرامت از کجا و چگونه آب می خورد؟
فدراسیونی که بدون دریافت پول های کلان از طرق مختلف، حتی جواب سلام یک نوجوان فوتبالیست و مستعد ایرانی را هم نمی دهد و بر خلاف تمام قوانین فیفا و دنیا 8 ردیف تبلیغات دور زمین نصب می کند به گونه ای که تصاویر بازیکنان در میان تابلوهای رنگین پفک ها و کفش ها و بانک ها و فیلم ها گم می شود، چرا همیشه ی خدا برای جوانان و تیم ها و مربیان داخلی، کاسه ی گدایی به دست می گیرد اما ارز و اعتبار مملکت را در این دوران بحرانی و تحریم به راحتی در اختیار چشم رنگی هایی می گذارد که یاد گرفته اند با حضور در ایران، سه ماه کار کنند و سه سال غرامت بگیرند.
بوسه ی تلخ و آبدار اخیر ویلموتس بر پیشانی ناپاک فدراسیون فوتبال دوباره داغ دل همه اهالی فوتبال را تازه کرد.
امید است سیستم نظارتی و قضایی مملکت هر چه زودتر شخص وزیر ورزش و همه مسئولینی که باعث و بانی چنین خطاهای غیر قابل جبرانی شده اند را پای میز محاکمه بکشانند بلکه زین پس شاهد سایه ی آرامش و الیته صداقت و راستی که ذات و نفس اصلی ورزش و فوتبال است را بر سر این رشته ی محبوب ورزشی ببینیم.